na moim osiedlu mieszka sporo Wietnamczyków. W niedzielę puszczają głośne wietnamskie disko, czasem czuć na klatce intensywne zapachy – miłe dla wyrobionych nosów – sygnalizujące porę obiadową. Mówią “dzin dybry”, uśmiechają się jakby przepraszająco, raczej trzymają się na dystans.

Dziś przy mojej klatce bawiła się dwójka małych Wietnamczyków na rowerkach – chłopiec miał pewnie 3-4 lata, dziewczynka z 5. Ich mama siedziała na parterowym balkonie obok. Z oddali słyszałem ich śmiech i jakieś niezrozumiałe frazy w ich języku. Podszedłem bliżej, chłopiec zjechał z podjazdu dla wózków, zrobił efektowną pętelkę na swoim czterokołowcu. Zatrzymał się, spojrzał na mnie i wyskandował nienaganną polszczyzną: “Le-gia gó-rą, Po-lo-nia do-łem!”. I pojechał sobie dalej.