Duzi chłopcy postanowili pomaszerować ku świetlanej przyszłości w spuszczonych portkach, z gaciami na wierzchu. Co chwila potykają się o nogawki, przewracają siebie i kolegów, ale wstają i idą dalej, bo wierzą, że właśnie z opuszczonymi spodniami iść jest najgodniej. I nie słuchają coraz to cichszych protestów znudzonej widowni, która podpowiada, że nie jest zainteresowana stopniem zabrudzenia bielizny pod spodem, i że podciągnięcie portek nieco ułatwi marsz. Gorzej – nie tylko sami się obnażają, ale próbują też rozbierać innych, tak, żeby każdy miał równe szanse i nikomu nie było za łatwo.

Nie zauważyli jednak owi chłopcy, że cały ten koncept postawiony jest na głowie nie tylko z powodu jego uciążliwości. Celem, dla którego się tak męczą, jest możliwość wskazywania czarnych owiec, do tego więc konieczne jest posługiwanie się jakimś kryterium, najlepiej – możliwie prostym w użyciu. Tak więc czarna owca to ten, kto się wstydzi i nie chce pokazać, że obfajdał sobie gacie – a nie ten, kto je po prostu obfajdał i z dumą pokazuje (po czym podciąga portki i idzie dalej) – a już z całą pewnością nie ten, kto wyprodukował żywność powodującą biegunkę.

Chłopcy wybierają różne strategie. Niektórzy, najsprytniejsi, mają tyle oleju w głowie, żeby krzyczeć “Mam czyste gacie! a to gówno, które widzicie, jest z plastiku i zostało sfałszowane!”. Krzyczą tak długo i głośno, że nikt nie odważy się pisnąć. A ci, którzy się wiją, tłumaczą, czerwienią – w końcu nazywani są przez kolegów penisami. I koledzy mówią: “A to penis, żarł, żarł i się obfajdał”. Albo: “Drogi penisie, dziękujemy ci za posługę, zrobisz jeszcze wiele pożytecznego (he he), ale wiesz, Najwyższy Chłopiec się skrajnie zdenerwował”. I ktoś tak nazwany jest już wycięty na amen i nie może piastować urzędów, bo nie wypada, bo zgorszenie.

A ów producent karmy tylko się śmieje, bo po latach okazało się, że to on zdefiniował obowiązujący system wartości – produkt uboczny jego działalności, śmierdząca biegunka, służy teraz do określania poziomu przyzwoitości chłopców w spuszczonych spodenkach.

keep walking

keep watching

keep smiling

i to juz, prosze panstwa, koniec wycieczki.

—
postscriptum:
keep flying…. taka reklama – na lotnisku? niech ich szlag…

wymieszać,
wypić.
głowa potem nie boli.
taki poranek:

z dialogu z młodym Australijczykiem, podrożującym sobie po świecie
– so, how long ‘r you gonna stay in Hungary?
– yyyy… (tu mnie olśniło) we’re in Bulgaria, right?
– yyyy. Bulgaria. right.
te małe kraje tak się plączą pod nogami…

—
ludzie tu młodnieją. Hyun (poniżej) okazał się poważnym czterdziestolatkiem, chociaż dawałem mu najwyżej 25, Malcolma (44) oceniałem na 38… vontrompkowe 2⁵ jest odczytywane raczej jako 5², a to jednak spora rożnica… co jakiś czas nieuważny podrożny wdeptuje w jakieś czarne dziury, jak ja w Płowdiw, a Hyun w Tyrnowie (jest tu już osiemnaście dni…). Bałkany zaburzają poczucie czasu… no ale skoro tu ‘godzina’ znaczy ‘rok’…

—
co jakiś czas spotykam ludzi szczerze wierzących w komunizm. w to, że możliwy jest stan, w ktorym wszyscy będą sobie pomagać, dzieląc sprawiedliwie wypracowane dobra. ci ludzie nie przyjmują do wiadomości niezmienności natury ludzkiej i tego, że jedyne, co można ulepszać, to mechanizmy motywujące i narzędzia kontroli… że budowanie relacji międzyludzkich opartych tylko na wspołpracy jest wbrew naturze, bo ludzie chcą rywalizować i są chciwi. a wdrażanie czegokolwiek wbrew naturze musi opierać się na przemocy… zresztą, nawet gdyby ludzi poprzerabiać w owieczki, w stadzie altruistycznych barankow wystarczy jeden wilk, ktory zniszczy całą sielankę. mnie się to wydaje oczywiste, ale Hyunowi – nie; Hyun jest Koreańczykiem – z Południa! historia pokazała, że wirus idealizmu może być rownie groźny, co nacjonalistyczne porażenie mozgu… ale czy jest na niego jakaś szczepionka?

—
Bułgarki licytują się, ktora ma dłuższe i bardziej kolorowe tipsy… przy czym nie tracą wcale sprawności w dziubaniu smsow, a szpony okazują się wręcz przydatne przy przenoszeniu żetonow w bakgammonie. brunetki nie są w cenie, więc po ulicach chodzi sporo miedzianookich blondynek. dziś szczegolna rewia, panie już gotowe na balowanie… a Bułgarzy lubią balować, co miałem już okazję przeżyć. dziś repeta.

e tam, nic nie jest przypadkiem
skoro znow tu jestem, wlazlem na gore, z ktorej na Plowdiw spoglada Alosza
czyli nieznany zolnierz radziecki, ktory wyzwalal Bulgarie spod jarzma faszystowskiej bladzi
postument z Alosza okalaja plaskorzezby

na jednej z nich – ze szczeroscia enkawudzisty – pokazano charakterystyczny obrazek:

Nam, zadowolonym z siebie lacinskim Europejczykom wydaje sie, ze zapraszajac Turcje do rokowan o wejsciu do UE, uczynimy jej nieslychany zaszczyt i splendor, zastanawiamy sie, czy w ogole ten kraj zasluguje na takie traktowanie – przeciez tam (poza kurortami) dzicz i bieda. No i ten straszny islam, ktory nie daj Bog zje nasze ledwo dychajace, glownie obrzedowe chrzescijanstwo. Boimy sie o nasza niezwykle cenna i wciaz od nowa zagrozona Tozsamosc, ktora moglaby ucierpiec przy bezposrednim zetknieciu i przemieszaniu z obca, inna kultura. Wiec z jednej strony sugerujemy, ze za wysokie progi, z drugiej – pokazujemy, ze wcale nie jestesmy pewni wlasnej wartosci.
Tacy zabawni w tym jestesmy.
A tymczasem u boku wyrasta nam ponad siedemdziesieciomilionowe mocarstwo, blyskawicznie rozwijajace sie i nabierajace sily. Na razie – ma gospodarke o polowe mniejsza od Rosji, ale juz wieksza od Szwecji czy Polski i rosnaca szybciej niz nasza. Jego sila bedzie promieniowac w regionie i nietrudno zgadnac, ze juz za kilka-kilkanascie lat to Turcja moze byc decydowac o losie calego Bliskiego Wschodu. Co niezwykle, poki co ten dynamiczny kraj jest zapatrzony w nas – Europejczykow – jak w obrazek. Chce sie od nas uczyc, chce z nami zyc i robic cos razem. A my mamy dwa wyjscia – albo udamy, ze tego nie widzimy, albo z tego skorzystamy. Jesli odepchniemy Turcje od siebie, bedziemy mieli na swojej poludniowej flance obrazone, duze, silne panstwo z wielkimi aspiracjami, grupujace wokol siebie inne kraje islamskie. Jesli przyciagniemy – mamy szanse w koncu oswoic islam, zneutralizowac wielowiekowa wrogosc, slowem – wykonac odwazny krok, bardziej spektakularny, niz pojednanie francusko-niemieckie.

A przeciez my ICH – Turkow – i tak mamy u siebie. Dwa miliony w Niemczech, diabli wiedza, ile gdzie indziej. Ale chyba mamy inne, bardziej zajmujace nas problemy. Mamy tez bogate tradycje budzenia sie z reka w nocniku.

—
Po drodze zebralem dwie skrajnie rozne opinie na temat wejscia do UE. Bulgar w hostelu w Plowdiw byl bardzo sceptyczny: UE zabroni produkcji domowej raki i serow, bo to niehigieniczne (w wypadku raki kwestia akcyzy chyba tez gra role). Jedyne, co sie stanie – to ci cholerni Cyganie dostana unijna kase, ktora natychmiast roztrwonia. Poza tym z powodu UE ceny nieruchomosci poszybowaly niebotycznie, wiec nikogo nie stac na mieszkanie (skad my to znamy…). No i – nikt nie zapytal ludzi, czy chca wejsc. Politycy maja swoje interesy i sami podjeli decyzje. Widac stad, ze referendum w Polsce moglo miec kluczowe znaczenie dla postrzegania Unii… Za to Rumun pracujacy w hostelu Stambule prawie poplakal sie ze szczescia, gdy uslyszal, ze jestem z Polski, bo przeciez juz wkrotce razem bedziemy w Unii. No ale obaj bylismy po paru piwach, wiec wylewnosc tez rozkwitala na innym poziomie…

—
Nieuchronnie nasuwaja mi sie porownania miedzy Turcja a Indiami. Jedno i drugie – Wschod, spore roznice, bogata orientalna kultura. Roznica, ktora od razu odczulem – w Indiach nie mialem szans, zeby w miejscu publicznym choc piec minut posiedziec w spokoju. Bylem co krok nagabywany przez jakiegos wscibskiego Hindusa, ktory wypelzal spod ziemi i koniecznie chcial na mnie pocwiczyc swoj kulawy angielski, przy okazji zarobic pare rupii. Byc moze wsrod Turkow znajomosc angielskiego nie jest taka powszechna… Ale nawet handlarze w miejscach bardziej turystycznych sa sto razy mniej upierdliwi od Hindusow, stosuja podobne sztuczki, ale duzo latwiej ich splawic. A poza takimi miejscami jestem traktowany jak powietrze. Prawie nikt mi sie nie przyglada (nawet jak zdejme czapke, specjalnie obserwowalem…), nikt nie zagaduje. Mam tez wrazenie, ze Turcy nie maja tych straszliwych kompleksow, ktore cechuja Hindusow, a ktorzy obsesyjnie przykrywaja je krzykliwa megalomania. Nigdy nie zostali podbici, w przeciwienstwie do wciaz i wciaz najezdzanych Indii, to raczej oni podbijali. Sa w wyczuwalny sposob bardziej pewni siebie i nie musza nadskakiwac przybyszom, przekonujac ich o swojej wielkosci. No i jedzenie maja latwiej przyswajalne przez moj zoladek i kubki smakowe, choc pewnie mieszaja smaki w mniej odkrywczy sposob.
Bardzo zaluje, ze nie mam czasu na wyjazd poza Stambul. Przeczuwam, ze Anatolia musi byc duzym przezyciem, pewnie jakos weryfikujacym wrazenia z tej ogromnej, wielobarwnej metropolii.

—
Na glownym deptaku Galatasaray widze Starbucks Coffee. To tak jakby na srodku Piazza di Popolo postawic Pizza Hut… Przeciez to Turcja nauczyla nas pic kawe – mocna, gesta i slodka. Dopiero potem zrobiono z niej espresso, a jeszcze potem – amerykanskie odfiltrowane siuski bez kofeiny w tekturowych kubeczkach.

—
Swoja droga to fajne uczucie – poznawac miejsca, ktorych nazwy znalo sie tylko z relacji sportowych. Takie urealnienie przezylem tez w prowincjonalnym albanskim Pogradecu, ktory zapamietalem z dziecinstwa z Przegladu Sportowego – tamtejszy Ochrid tulal sie gdzies po pierwszych rundach pucharu UEFA, ale brzmienie nazwy okazalo sie tak atrakcyjne, ze zapamietalem je na lata. No ale Galatasaray to inna polka. Besiktas lezy nieco dalej, tam juz nie doszedlem. Bylem tez calkiem niedaleko Fenerbahce, po azjatyckiej stronie.

—
W Stambule skonczylem trzeci tom Dziennikow MF Rakowskiego, z lat 1967-68. Poczytuje sobie kolejne tomy od czasu do czasu ze spora przyjemnoscia, ale ten jest jak dotad zdecydowanie najlepszy. Jesli ktos chce zrozumiec geneze antysemityzmu w Polsce – to bardzo polecam. Czytalem z zapartym tchem. Opis mechanizmu bezczelnych prowokacji, klamstwa i manipulacji, sterowania nastrojami i niszczenia ludzi – pierwszorzedny. Swietny material zrodlowy, pisany na goraco. Swoja droga – opis zdarzen wokol interwencji w Czechoslowacji tez bardzo ciekawy.
Zauwazylem juz dawno temu, ze bycie daleko wyostrza zmysl czytelniczy. Swietnie mi sie czyta w podrozy. Ale kolejny Rakowski – za pare ksiazek.

—
Jutro wracam do Bulgarii. Ta malutka dawka Wschodu byla mi niezbedna dla rownowagi psychicznej. Wiem juz, ze musze tu wrocic na nieco dluzej. I moze skoczyc nieco bardziej na Wschod. Pachnie mi Iran…

zatonalem
w oparach nargili, slodkiej mocnej herbacie, tlumie na bazarach
wystarczy przejsc kilkaset metrow, oddalic sie od najpopularniejszych miejsc – i naprawde sie znika
tu handlarze nie probuja juz zlupic glupawego europola a tlum przechodzi obok obojetnie i nie zauwaza mnie, no moze przesadzam – trudno nie zauwazac kopy siana na wysokiej tyczce w czarniawym tlumie – w kazdym razie nie odczuwam innosci i obcosci
dzieci zaczepiaja – krzycza ‘mani mani’
i starsi – smieja sie do mnie i cos tam przyjaznie zagaduja po turecku
olbrzymie, zadziwiajaco czyste miasto, budujace sie i rozpadajace rownoczesnie
setki napasionych kotow wokol meczetow – i psy niesmialo oblizujace sie na widok kesow miesa pozeranych przez kocury, czkajace i rzygajace z przejedzenia
budowle zapierajace dech w piersiach i naturalizm do bolu tuz obok

udalo mi sie przestawic picase z tureckiego na angielski… wiec pare zdjec
zaczynajac od Ataturka, Ojca Turkow: