ani polskich znakow diakrytycznych
za to celnik po otrzymaniu paszportu zadaje pytanie “jeszcze polska nie zginela?”
doskonale wino sprzedaja na bazarze z beczek do butelek plastikowych, po 4 zeta za litr (i to nie jest najtansze z win)
a obce, oszalamiajace kobiety bezczelnie patrza w oczy i to raczej ja nie wytrzymuje ich spojrzenia
ciezkie korki, piekne cerkwie, nierowne chodniki i swietna kawa
i sniezek z nieba
witamy w Sofii

a ja udaję się na południe.

Staram się, szczególnie o tej porze roku, szczelnie izolować się od działań adeptów różnych wyższych szkół reklamy i pulpoznawstwa. Nie oglądam telewizji, nie słucham radia, święty Adblock strzeże mojego Firefoxa. Nie wiem, jakie teraz kampanie reklamowe się toczą, jaką golarkę albo płyn do naczyń wypada mieć pod choinką. Z rzadka tylko docierają z oddali jakieś mechaniczne dżinglbels, a mikołaje do wynajęcia pohukują niegłośno, tacy malutcy. Moja prywatna przestrzeń semantyczna jest na tyle oczyszczona, że ominęła mnie zwykła grudniowa frustracja i Święto Rosnących Obrotów Handlowych nie wzbudziło we mnie jakichś szczególnych emocji. Zresztą, w trakcie kulminacji i tak mnie tu nie będzie.

Jednak taka izolacja nie może być kompletna, nie żyję na co dzień w komorze akustycznej. Bodźce wyskakują stąd i z owąd, jak pop-upy sprytnie omijają blokadę reklam, przeciskają się przez różne szpary, które musiałem zostawić, aby w ogóle żyć. Są przebiegłe like a fox i bezlitosne jak Putin. Atakują, gdy jestem najbardziej bezbronny i wystawiony na ciosy. Jak choćby wczoraj, gdy na papierze toaletowym, którym podcierałem sobie tyłek, objawiły się moim oczom radosne literki składające się w napis “Merry Christmas”.

“dziś tyle dobrej atmosfery, takie dobro w powietrzu, gdzie nie pójdę, tam życzliwi ludzie” – cieszyła się staruszka. “poszłam do urzędu i od ręki dostałam papiery, o które starałam się od dwudziestu lat. a panie się tak miło uśmiechają i są takie pomocne”. “to z pani musi taka aura wychodzić i dlatego spotyka panią tyle dobra” – odpowiedziała urzędniczka w informacji.

czekałem na swoją kolej, przysiadła obok mnie, zmęczona bólem nogi, nadwerężonej na pogrzebie sąsiadki. wyblakłe oczy, pukle siwych włosów spod szarego beretu, ciepły uśmiech. “pan jest bardzo podobny do mojego wnuka” powiedziała. “starszego” dodała. “ale on ma 26 lat. a pan młodszy przecież”. (mój zakłopotany uśmiech).

uśmiechnęła się znów, wstała, skierowała się w stronę wyjścia i na pożegnanie rzuciła urzędniczkom “no piękny dzień. piękny świat.” i głośnym szeptem: “żeby jeszcze tych żydów w rządzie nie było, to byłby jeszcze piękniejszy. no, wesołych świąt”. “wesołych świąt!”.

wszysssskiego najlepszszego życzy kominiarzrz (zachwiał się) i tu, o, (rozchylił kurtkę) można złapać za guzzzik, bo ja jessssem autentyczny! kominiarzrzrz (wskazał plakietkę na piersi) i poratuj mnie kolego bo śśśświęęęta iiiidą (zachwiał się znów, czknął) i tutaj na pamiąąąątkę jest od kominiarzrza kalendarzrzrz (westchnął, wyjął z torby pogiętą kartkę a4), prawdziwego kominiarzrza, o a jak bryka jeźźźi? dobrze? (zerknął na samochód, który właśnie zamknąłem) fajna bryka bo ja mam taką to znaczy nie, beemkę dwa pięć turbo i klientówww mam kupę i nie dają mi spokoju i się odpędzammmm bo na ulicyyy przejśśśś nie możżżna to każdy chceee za guzzzzik łapaććć (przewrócił małymi oczkami) bo ja jesssem prawdzzzziiiwy kominiarzrzrz! a nie kurrrrwaaa jakiśśś dupekkkk.

i zatoczył się w stronę tej swojej bryki, czy też może przystanku autobusowego, bogatszy o moje dwa złote. a ja poszedłem do domu, kurczowo ściskając w dłoni złoty guzik. prawdziwy. na szszszęśśśśie.

Do Nieznanej Wysokiej Instancji,

Wobec ostatnio odgrzewanych pomysłów rozwoju energetyki jądrowej w Polsce ja bardzo uprzejmie proszę Wysoką Instancję, żeby przestać zaprzątać sobie tym głowę, projekty skasować z dysków, dokumentacją nakarmić gołębie. Energetyka jądrowa może stwarzać śmiertelne zagrożenie dla populacji tego kraju, a ja chcę jeszcze trochę pożyć. Gdzie indziej raczej nie wybucha? Ale gdzie indziej jest gdzie indziej. U nas bryluje słowiańska, luzacka mentalność, która dopuszcza wyłączanie czujników metanu w kopalniach, więc kto wie, co z lenistwa czy dla oszczędności mogliby wyłączyć pomysłowi pracownicy elektrowni jądrowej. Z wyższością śmiejemy się z Rosjan, że przez swój tumiwisizm i bałaganiarstwo zatapiają swoje nuklearne łodzie podwodne – a jedyne, co nas od nich różni, to brak podobnie efektownych zabawek.

Wysoka Instancjo, nie radzimy sobie, nie umiemy porządnie zorganizować kraju. Powolutku toniemy w gęstej mazi niemożności, przebłyski dobrej intencji są skutecznie gaszone bezwładem kolejnych szczebli zarządzania. Nasza azjatycka dusza nie umie żyć bez korupcji, która smaruje tryby i pozwala działać, dlatego też rozwijamy się dopóty, dopóki rządzą nami rzutcy, a niekrystaliczni. Z drugiej strony ta sama korupcja pozwala gdzieniegdzie przymknąć oko, przepuścić fuszerkę. Bo jakoś to będzie. A że czasem jakaś hala się zawali pod naporem śniegu… Pech, Instancjo, pech.

Ale za to tak pięknie przeżywamy uczucia wspólnotowe, łączymy się w bólu i żałobie. Płaczemy nad swoim złym losem, wyrzekamy na sąsiadów, że się na nas uwzieli i na sojuszników, że nas raz po raz zdradzają.

No więc, ja jeszcze pokornie proszę Wysoką Instancję, żeby nas ktoś skolonizował. Umiemy wegetować na poziomie biologicznym, albo wzbijać się jak ptacy na stratosfery emocji, ale niech ktoś nam w końcu powie, jak żyć.

nie oczekując odpowiedzi, z szacunkiem kłaniam się,
vt

zapisanie emocji usuwa je i płucze głowę
przejrzałem swoje starsze teksty, kipiące wściekłością
teraz jakoś mi obce
zaschnięte plamy rozlanej żółci.
a więc efekt terapeutyczny został osiągnięty
ale
na wypalonej łące młoda trawa nie chce rosnąć
brak negatywu nie jest pozytywem
zostały czarne badyle, zwęglone krety i cisza. nuda?
raczej spokój, wzruszenie ramion
tak przyjemnie masowanych przez czytelniczki.
gustowne obrazki w podrasowanym technikolorze.

wersja 2013