Łowicz, tyle skojarzeń, taki potencjał. Stare domki, stare kościoły, ogromny trójkątny rynek, tradycja kolorów, strojów, wystrojów – to powinno być coś fantastycznego. Tymczasem miasto żyje pod obcą okupacją, trwa kampania, setki kampanii na raz, nie kulami są jednak ostrzeliwane pastelowe tynki, lecz szyldami, banerami, setkami, tysiącami, z Corela kaliber dziewięć, a każdy kolorowszy i z fontem bardziej. Są tacy, co mają trzy zawieszki, każda fundamentalnie inna. A co, jeśli ta okupacja nie jest obca? Łowicz: taki przedsiębiorczy, taki nowoczesny, taki zupełnie nie wsiowy.

Kontrapunktem dla Łowicza jest Muzeum Ludowe we wsi Sromów, tak, to właśnie, z tego drogowskazu krążącego w sieci, jak już odeśmiałeś/aś sobie przeponę, to: zaprawdę, znakomite miejsce. Cztery budynki, setki rzeźb (ruchomych!), wykonanych głównie przez nieżyjącego już Juliana Brzozowskiego, ale również tworzonych ciągle przez jego syna, Wojciecha, który po tym miejscu oprowadza (i je prowadzi, muzeum jest prywatne). Na dodatek pająki i wycinanki Wandy Brzozowskiej (żony Juliana), płaskorzeźby o treści patriotycznej wykonane przez stryja z Włocławka, obrazy malowane przez siostrę. I jeszcze zbiory strojów, mebli, wozów. Bardzo mi się podobało, must see dla każdego, kto chce dotknąć żywej kultury łowickiej.